جناب عالی در بیست سال گذشته همت خودتان را بیشتر مصروف فعالیتهای صنعتی کرده اید، چرا؟

پاسخ:چند دلیل دارد؛ 1- اهمیت اساسی افزایش سهم بخش صنعت در تولید داخلی، 2- تخصص حرفه ای و تحصیلات عالیم در زمینۀ صنعتی، 3- تجربۀ مفید چندین ساله در زمینه های فنی و صنعتی، 4- ادای دین خود به انقلاب اسلامی و به مردم قهرمان کشورمان.

اگر افزایش سهم بخش صنعت و افزایش ارزش افزودۀ آن بخش ، برای کشور اساسی است، چه اقداماتی اهمیت می یابد؟

پاسخ: هر فعالیتی نیازمنددانش و سرمایه و تلاش است؛ بنابراین در بخش صنعت باید فرآیندهای صنعتی دانش محور را اولویت داد و به فعالیتهای قدیمی و مبتنی بر روشهای غیرعلمی اکتفا نکرد زیرا چنان فعالیتهایی به پیشرفت صنعتی کشور چندان کمک نمی کند.بعلاوه تشویق و تضمین سرمایه گذاری صنعتی در زمینه های دانش محور است که به رشد مطلوب منجر می شود. همۀ اینها مشروط است به تلاش و کوشش خستگی ناپذیر: اگر کشوری گوی سبقت را در صنعت از دیگران ربوده است با اتکا بر کارآفرینی و منزلت بخشیدن به مطلق کار بوده است.

آیا منظورتان این است که جهت گیری صنعت باید صادرات باشد؟

پاسخ:البته رشد صادرات محصولات و خدمات صنعتی هر کشور نشان دهندۀ آن است که محصولات تولیدی شان کیفیت لازم را پیدا کرده اند و توانسته اند بازار بین المللی را بشناسندو رسیدن بدان شرائط محتاج افزایش توان رقابت پذیری است؛ آری ما اگر بخواهیم به رتبۀ جهانی در صنعت دست یابیم ، باید بر رقبای خود در جهان پیروز شویم؛ این رقابت پذیری در صنعتی که دولتی باشد شکل نمی گیرد . صنایع دولتی از مزایای ویژه برخوردارند و بندرت ممکن است خطرپذیری کنند زیرا در هر حال مدیران و کارکنانش حقوق و مزایای خود را دریافت می کنند. تا بخش خصوصی ما در صنعت رشد نکند و تقویت نشود ما موفق نخواهیم شد رتبۀ جهانی بدست آوریم؛ عدم اجرای سیاستهای اصل 44 نشان دهندۀ مقاومت بخش دولتی صنعت در کشور ما است که به ایجاد صنایع “خصولتی” انجامیده است و دولتها رغبتی به اصلاح این ناهنجاری از خود نشان نداده اند ؛ شاهد آن، عدم گسترش مالکیت بخش خصوصی و تعاونی و ضعف کمّی و کیفی مدیریت های تعاونی و خصوصی است….

با این شرائط آیا می توان به بهبود سطح فناوری کشور امید بست؟

پاسخ: اگر به استعداد جوانان تحصیلکرده و متخصص کشور و دستاوردها و خلاقیتهای آنها بنگریم ، آری بسیار امیدوارکننده است، اما این کافی نیست زیرا هنوز همکاری منسجم بین مراکز علمی و تحقیقاتی کشور و صنایع، سامان مند نشده است و به طریق اولی با مراکز پیشرفتۀ علمی و صنعتی جهان! شما فکر نکنید وقتی مثلا قراردادی با شرکت پژو بسته می شود مفهوم آن تقویت همکاری پژوهشی و علمی است! آنها اصلا مهندسان ما را در بخشهای تحقیق و توسعۀ خود راه نمی دهند! ما اخیرا و بویژه پس از برجام نتوانسته ایم از مزایای نسبی که داشته ایم خوب بهره برداری کنیم؛ حتی در زمینه هایی که قدرت طراحی ایجاد شده بود ، قدر کوشش ها و تلاشهای ارزندۀ مهندسان خلاق و مبتکر و جوان خود را نشناختیم و آنها را فدا کردیم. آن هسته های علمی قوی که در صنعت ایجاد شده بود باید حفظ و تقویت می شد و به بسیاری از صنایع راکد و خمود کشور الگو می داد. ولی دولت بهای لازم را به آنها نداد. چگونه می خواهید به فناوریهای راهبردی و پیشرفته دست یابیم؟ حتی چگونه می خواهید به افزایش بهره وری برسیم که مقدمۀ آن است؟

آیا در کشور ما انجمن های علمی پا گرفته اند و توانسته اند بر پیشرفت صنعت اثرگذار باشند؟

پاسخ: انجمن های علمی متعددی از دهۀ هفتاد در کشور تأسیس شد مانند فیزیک و مکانیک و شیمی و نفت و…اما نه صنعت و نه دولت از آنها برای تصمیم سازی استفاده نکردند و به آنها بها ندادند؛ کدام داوریِ تخصصی و حرفه ای به انجمن های علمی ارجاع داده شده است؟ دولت حتی بلد نیست شعار آن را بدهد چه رسد به آن که بخواهد به آنها اعتنا کند!

– از فرصتی که در اختیارمان قراردادید صمیمانه متشکریم.

– موفق باشید.